Read this post in English ↓

Read this post in Nepali ↓

Nepal steht an einem Wendepunkt. Seit Montag fordern vor allem Jugendliche offen, was viele seit Jahren denken: Korruption, Nepotismus und Chancenlosigkeit dürfen nicht länger das Land bestimmen. Die Proteste der „Gen Z“ waren keine spontane Reaktion auf das Social-Media-Verbot. Die Demonstration war schon vorher angekündigt. Die Netzsperren wurden lediglich zum Auslöser einer Wut, die sich lange aufgebaut hatte.

Ein Land im Dauerstillstand

Seit 2008, nach dem Ende der Monarchie, hat Nepal 14 Premierminister erlebt. Keine Regierung hielt lange durch. Korruptionsskandale erschütterten das Vertrauen in den Staat: Der Flughafen in Pokhara, Milliardenverluste bei Flugzeugkäufen, betrügerische Flüchtlingsdeals. Zugleich fehlt es an Jobs: 20 Prozent Jugendarbeitslosigkeit. 2024 verließen über 740.000 Nepalesen ihre Heimat, um Arbeit im Ausland zu finden. Zurück blieben Familien, die von Überweisungen leben – fast ein Drittel des BIP.

Für viele junge Menschen bedeutet das: keine Perspektive im eigenen Land. Auf TikTok machten sie ihrem Zorn Luft. Besonders die Kampagne #NepoKid schlug ein: Videos stellten den Luxus der Politikerfamilien – Villen, Auslandsstudien, Luxusautos – der Realität im Land gegenüber. Millionenfach geteilt, verdichtete sich darin ein Gefühl: Unsere Zukunft wurde gestohlen.

Was die Jugend fordert

Die Jugend blieb nicht bei Parolen. Seit Dienstagabend ist klar: Sie formuliert konkrete Forderungen.

• Unabhängige Anti-Korruptions-Institutionen, ähnlich wie Indiens Lokpal.
• Eine Übergangsregierung unter neutralen Persönlichkeiten – vorgeschlagen wurde u. a. Sushila Karki, frühere Oberrichterin.
• Auflösung des Parlaments und Neuwahlen.
• Strafverfolgung der Verantwortlichen für die 25 Todesopfer.

Das ist bemerkenswert. Denn diese Bewegung begnügt sich nicht mit „Nein“. Sie legt einen Bauplan für ein anderes Nepal vor.

Drei Gründe für meine Hoffnung

1. Die Jugend lernt schnell.
Aus Empörung wurden in Tagen Vorschläge. Aus Online-Memes entstanden Dialogrunden mit Präsident und Armee. Diese Generation verbindet digitale Cleverness mit politischem Pragmatismus.

2. Sie organisiert sich dezentral.
TikTok brachte Reichweite, Discord half bei Koordination. Diese Struktur macht die Bewegung schwerer angreifbar. Natürlich birgt das Risiken: Fake News, interne Spannungen. Aber dass Jugendliche selbst öffentlich über diese Probleme diskutieren, zeigt ihre Reife.

3. Nepal hat sozialen Kitt.
Familiennetzwerke, Nachbarschaften und die Diaspora tragen das Land. Das wurde in der Krise sichtbar: Man teilte Informationen, half Verwundeten, organisierte Spenden. Diese Kultur der Fürsorge ist politisches Kapital – und ein Unterschied zu Nachbarländern, in denen Proteste oft in Lagerdenken zerfielen.

Was jetzt nicht passieren darf

• Keine Aufklärung ohne Konsequenzen. Wenn die Toten vergessen werden, kehrt Zynismus zurück.
• Keine kosmetischen Lösungen. Ein „Einbinden“ der Jugend nur zum Schweigen wäre Verrat.
• Keine Blase. Die Jugend braucht Bündnisse mit Gewerkschaften, Bauern, Lehrern – sonst bleibt der Protest ein urbanes Phänomen.

Aus Aufruhr kann Aufbruch werden

Indonesien und Bangladesch zeigen, wie Wut versanden kann. Nepal muss diesen Weg nicht gehen. Hier haben wir:

• Proteste, die lange vor der Zensur geplant waren.
• Politische Konsequenzen: Rücktritt des Premiers, Aufhebung der Netzsperre.
• Dialogversuche mit einer jungen, parteilosen Bewegung.

Das gibt mir Hoffnung. Ich glaube an die gebildeten jungen Nepalesinnen und Nepalesen, die Verantwortung übernehmen wollen. Und ich glaube an die enge soziale Verbundenheit, die das Land trägt.

Wenn jetzt Aufklärung, Übergangslösungen und erste konkrete Schritte gegen Korruption folgen, kann Nepal aus dem Aufruhr in einen Aufbruch finden. Die Chance liegt auf dem Tisch. Nutzen wir sie.

---

English version below

---

Why I Believe in Nepal’s New Beginning

Nepal is at a turning point. Since Monday, young people have been demanding openly what many have thought for years: corruption, nepotism, and lack of opportunity can no longer define the country. The Gen Z protests were not a spontaneous reaction to the social media ban. The demonstration had been planned long before. The shutdowns simply triggered anger that had been building for years.

A Country Stuck in Limbo

Since 2008, when the monarchy ended, Nepal has seen 14 prime ministers. No government lasted long. Corruption scandals eroded trust: the Pokhara airport, losses in aircraft deals, fraudulent refugee schemes. Meanwhile, jobs are scarce: youth unemployment stands at 20 percent. In 2024, more than 740,000 Nepalis left the country to find work abroad. Families back home survive on remittances—almost a third of GDP.

For many young people, that means no future in their own country. On TikTok, they voiced their anger. The campaign #NepoKid went viral: videos contrasted the luxury of politicians’ children—villas, foreign education, luxury cars—with daily struggles in Nepal. Shared millions of times, they captured a feeling: Our future has been stolen.

What the Youth Demand

The youth didn’t stop at slogans. Since Tuesday evening, they have presented concrete demands:

• Independent anti-corruption bodies, modeled on India’s Lokpal.
• A transitional government led by neutral figures—one suggestion is Sushila Karki, former Chief Justice.
• Dissolution of parliament and new elections.
• Criminal accountability for those responsible for the 25 deaths.

This is significant: the movement does not settle for “No.” It offers a blueprint for a different Nepal.

Three Reasons for My Hope

1. The youth are quick learners.
In just days, anger turned into proposals. Online memes became dialogue with the president and the army. This generation combines digital savvy with political pragmatism.

2. They organize in a decentralized way.
TikTok gave them reach, Discord gave them coordination. That makes the movement harder to control. Yes, there are risks: misinformation, internal tensions. But the fact that young people publicly debate these problems shows their maturity.

3. Nepal has social glue.
Family ties, neighborhoods, and the diaspora sustain the country. In crisis, this was visible: people shared information, helped the wounded, raised funds. This culture of care is political capital—and a difference compared to neighbors where protests often split into factions.

What Must Not Happen

• No justice without consequences. If the dead are forgotten, cynicism will return.
• No cosmetic fixes. “Including” the youth just to silence them would be betrayal.
• No bubble. The youth need alliances with unions, farmers, teachers—otherwise the protest remains urban.

From Unrest to Renewal

Indonesia and Bangladesh show how anger can fade away. Nepal doesn’t have to follow that path. Here we see:

• Protests that were planned long before the censorship.
• Political consequences: the prime minister’s resignation, the ban lifted.
• Dialogue attempts with a young, nonpartisan movement.

This gives me hope. I believe in the educated young Nepalis who are ready to take responsibility. And I believe in the strong social fabric that holds the country together.

If justice, transitional arrangements, and the first real steps against corruption follow, Nepal can turn unrest into renewal. The chance is here. Let’s seize it.

---

Nepali version below

---

किन म नेपालको नयाँ सुरुवातमा विश्वास गर्छु

नेपाल अहिले निर्णायक मोडमा छ। सोमबारदेखि युवाहरू खुलेर माग गरिरहेका छन्: भ्रष्टाचार, नातावाद र अवसरको अभावले अब देशलाई चलाउन सक्दैन। “Gen Z” को प्रदर्शन कुनै आकस्मिक प्रतिक्रिया थिएन। प्रदर्शन पहिले नै घोषणा भएको थियो। सामाजिक सञ्जाल बन्दले केवल लामो समयदेखि जमेको आक्रोशलाई विस्फोट गरायो।

अवरोधमा अड्किएको देश

२००८ मा राजतन्त्र अन्त्य भएदेखि नेपालले १४ प्रधानमन्त्री देखिसकेको छ। कुनै पनि सरकार लामो समय टिकेन। पोखरा विमानस्थल, विमान खरिदमा घाटा, शरणार्थी घोटालाजस्ता भ्रष्टाचारकाण्डहरूले विश्वास तोडिदिए। रोजगारी अभाव अझै गम्भीर छ: २० प्रतिशत युवाबेरोजगारी। २०२४ मा मात्रै ७ लाख ४० हजारभन्दा बढी नेपाली रोजगारीका लागि विदेश गएका थिए। बाँकी परिवारहरू प्रेषणमा निर्भर छन्—जसले कुल गार्हस्थ उत्पादनको झण्डै एक तिहाइ ओगट्छ।

धेरै युवाका लागि यसको अर्थ: आफ्नै देशमा भविष्य छैन। TikTok मा उनीहरूले आक्रोश पोखे। #NepoKid अभियान भाइरल बन्यो: भिडियोहरूले नेताका छोराछोरीको ऐश्वर्य—भिल्ला, विदेश अध्ययन, विलासी कारहरू—र आम नेपालीको कठोर यथार्थलाई तुलना गरे। लाखौं पटक शेयर भएका यी दृश्यहरूले एउटै भाव व्यक्त गरे: हाम्रो भविष्य चोरियो।

युवाले के माग गरे?

युवाहरू केवल नारामा रोकिएनन्। मंगलबारदेखि उनीहरूले स्पष्ट माग प्रस्तुत गरेका छन्:

• भारतको लोकपालजस्तै स्वतन्त्र भ्रष्टाचारविरोधी निकाय।
• निरपेक्ष व्यक्तिहरूको नेतृत्वमा संक्रमणकालीन सरकार — प्रस्तावित नाममध्ये सुशिला कार्की, पूर्व प्रधानन्यायाधीश।
• संसद् विघटन र नयाँ निर्वाचन।
• २५ जनाको मृत्युका लागि जिम्मेवारहरूलाई कारबाही।

यो महत्वपूर्ण छ। किनकि यो आन्दोलन केवल “होइन” मा रोकिँदैन। यसले नयाँ नेपालको लागि नक्सा प्रस्तुत गर्छ।

मेरो आशाका तीन कारण

१. युवा छिटो सिक्छन्।
केवल केही दिनमै आक्रोशबाट प्रस्ताव बने। अनलाइन मिम्सबाट राष्ट्रपति र सेनासँग संवाद भयो। यस पुस्ताले डिजिटल सीप र राजनीतिक व्यवहारिकता जोड्छ।

२. उनीहरू विकेन्द्रित रूपमा व्यवस्थित छन्।
TikTok ले पहुँच दियो, Discord ले समन्वय दियो। यसले आन्दोलनलाई नियन्त्रण गर्न कठिन बनायो। जोखिम छन्—भ्रामक सूचना, आन्तरिक तनाव—तर युवाहरूले यी समस्याबारे सार्वजनिक छलफल गर्नु परिपक्वताको संकेत हो।

३. नेपालसँग सामाजिक एकता छ।
परिवार, छिमेक र प्रवासी नेपालीहरूले देशलाई धानेका छन्। संकटमा यो देखियो: सूचना बाँडियो, घाइतेलाई सहयोग गरियो, चन्दा संकलन गरियो। यो सहानुभूतिपूर्ण संस्कृतिले राजनीतिक शक्ति दिन्छ—र छिमेकी मुलुकभन्दा फरक बनाउँछ, जहाँ आन्दोलन प्रायः गुटबन्दीमा टुक्रिन्छन्।

अब के हुनु हुँदैन

• न्याय बिना परिणाम हुँदैन। मृतकहरूलाई बिर्सेमा निराशा फर्किन्छ।
• सिर्फ सतही समाधान हुँदैन। युवालाई “समावेश” गरेर मौन पार्नु विश्वासघात हो।
• बन्द घेराभन्दा बाहिर। युवाले ट्रेड यूनियन, किसान, शिक्षकहरूसँग सहकार्य गर्नुपर्छ—नत्र आन्दोलन केवल शहरी रहन्छ।

अशान्तिबाट नयाँ सुरुवात

इन्डोनेसिया र बंगलादेशले देखाएका छन्: आक्रोश हराउन सक्छ। नेपालले त्यो बाटो लिनैपर्ने छैन। यहाँ हामीले देख्छौं:

• सेंसरशिपअघि नै योजना बनेको आन्दोलन।
• राजनीतिक परिणाम: प्रधानमन्त्रीको राजीनामा, प्रतिबन्ध हटाइयो।
• नयाँ, स्वतन्त्र आन्दोलनसँग संवाद प्रयास।

यसले मलाई आशा दिन्छ। म शिक्षित नेपाली युवाहरूमा विश्वास गर्छु, जो जिम्मेवारी लिन तयार छन्। म देशलाई जोड्ने सामाजिक सम्बन्ध मा पनि विश्वास गर्छु।

यदि न्याय, संक्रमणकालीन व्यवस्था र पहिलो ठोस भ्रष्टाचारविरोधी कदमहरू अघि बढे, नेपाल अशान्तिबाट नयाँ सुरुवातमा प्रवेश गर्न सक्छ। अवसर हामी सामु छ। प्रयोग गरौँ।